Teoría do Big Bang:

O Big Bang, literalmente gran estalido, constitúe o momento en que da "nada" emerxe toda a materia, é dicir, a orixe do Universo. A materia, ata ese momento, é un punto de densidade infinita, que nun momento dado "explota" xerando a expansión da materia en todas as direccións e creando o que coñecemos como o noso Universo.

Inmediatamente despois do momento da "explosión", cada partícula de materia comezou a afastarse moi rapidamente una doutra, da mesma maneira que ao inflar un globo este vai ocupando máis espazo expandindo a súa superficie, fprmando así o que hoxe coñecemos como planetas, estrelas e sistemas solares.

Un dos problemas sen resolver no modelo do Universo en expansión é se o Universo é aberto ou pechado (isto é, se se expandirá indefinidamente ou se volverá a contraer).

Teoría atómica de Demócrito:

Segundo a teoría atómica da materia de Demócrito, todas as cousas están compostas de partículas diminutas, invisibles e indestructibles de materia pura (en grego atoma, 'indivisible'), que se moven pola eternidade nun infinito espazo baleiro (en grego kenon, 'o baleiro'). Aínda que os átomos estean feitos da mesma materia, difiren en forma, medida, peso, secuencia e posición. As diferenzas cualitativas no que os sentidos perciben e a orixe, a deterioración e a desaparición das cousas son o resultado non das características inherentes aos átomos, senón das disposicións cuantitativas dos mesmos. Demócrito consideraba a creación de mundos como a consecuencia natural do incesante movemento giratorio dos átomos no espazo. Os átomos chocan e viran, formando grandes agregacións de materia.

Teoria do psicoanalisis de Freud:

O inconsciente:

A primeira das achegas de Freud foi o descubrimento da existencia de procesos psíquicos inconscientes ordenados segundo leis propias, distintas ás que gobernan a experiencia consciente. No ámbito inconsciente, pensamentos e sentimentos que se daban unidos divídense ou desprazan fóra do seu contexto orixinal; dúas imaxes ou ideas dispares poden ser reunidas (condensadas) nunha soa; os pensamentos poden ser dramatizados formando imaxes, no canto de expresarse como conceptos abstractos, e certos obxectos poden ser substituídos e representados simbólicamente por imaxes doutros, aínda cando o parecido entre o símbolo e o simbolizado sexa vago, ou explicarse só pola súa coexistencia en momentos afastados do presente. As leis da lóxica, básicas no pensamento consciente, deixan de exercer o seu dominio no inconsciente.

Comprender como funcionan os procesos mentais inconscientes fixo posible a comprensión de fenómenos psíquicos previamente incomprensibles, como os soños. A través da análise dos procesos inconscientes, Freud viu que este estado servía para protexer o soño (o repouso) do individuo contra os elementos perturbadores procedentes de desexos reprimidos, relacionados coas primeiras experiencias do desenvolvemento que afloran nese momento á conciencia. Así, os desexos e pensamentos moralmente inaceptables, é dicir, o `contido latente' do soño, transfórmanse nunha experiencia consciente, aínda que non inmediatamente comprensible, ás veces absurda, denominada `contido manifesto'. O coñecemento destes mecanismos inconscientes permite ao analista investir o proceso de elaboración onírica, polo que o contido latente transfórmase no contido manifesto, accedendo a través da interpretación dos soños ao seu significado subxacente.

"El Ello"

"El Ello" é a parte primitiva, desorganizada e innata da personalidade, cuxo único propósito é reducir a tensión creada por pulsións primitivas relacionadas coa fame, o sexual, a agresión e os impulsos irracionais. Comprende todo o que se herda ou está presente ao nacer, preséntase de forma pura no noso inconsciente. Representa os nosos impulsos, necesidades e desexos máis elementais. Constitúe, segundo Freud, o motor do pensamento e o comportamento humano. Opera de acordo co principio do pracer e descoñece as demandas da realidade. Alí existen as contradicións, o ilóxico, do mesmo xeito que os soños. Representa a necesidade básica do ser de cubrir as súas necesidades fisiológicas inmediatamente e sen considerar as consecuencias. A necesidade de obter comida, a agresividade, así como a procura do sexo, son respostas "del ello" a diferentes situacións.

"El yo"

O Eu ten como fin cumprir de maneira realista os desexos e demandas do Iso co mundo exterior, á vez conciliándose coas esixencias do Superyó. O Eu evoluciona segundo a idade e as súas distintas esixencias do Iso actuando como un intermediario contra o mundo externo. O eu segue ao principio de realidade, satisfacendo os impulsos do Iso dunha maneira apropiada. Utiliza razoamento realista característico dos procesos secundarios que se poderían orixinar. Como executor da personalidade, o Eu ten que mediar entre as tres forzas que lle esixen: o mundo da realidade, o Iso e o Superyó, o eu ten que conservar a súa propia autonomía polo mantemento da súa organización integrada.

"El superyo"

O Superyó é a parte que contrarresta ao iso, representa os pensamentos morais e éticos recibidos da cultura. Consta de dous subsistemas: a "conciencia moral" e o ideal do eu. A "conciencia moral" refírese á capacidade para a autoevaluación, a crítica e o reproche. O ideal do eu é unha autoimagen ideal que consta de condutas aprobadas e recompensadas.

O Superyó no ensino clásico freudiana é unha instancia que non está presente desde o principio da vida do suxeito, senón que xorde a consecuencia da internalización da figura do pai como un resultado da resolución o complexo de Edipo.

Teoría da evolución

Pensamento de Lamarck:

O primeiro científico moderno que elaborou unha teoría da evolución foi o francés Jean-Baptiste Lamarck (1744-1829). Como máis tarde faría Darwin, suxeriu que todas as especies, incluso a humana, proveñen doutras.

Lamarck interesábase polos organismos unicelulares e os invertebrados. As súas observacións inducírono a pensar que as especies se van facendo cada vez máis complexas a medida que evolucionan. De acordo coa súa hipótese, a evolución é produto de dúas forzas combinadas: as características adquiridas, que na súa opinión poden ser transmitidas de pais a fillos, e a existencia dun principio creador universal, que fai que as especies alcancen cada vez maior complexidade na súa evolución. En relación coa primeira desas forzas, Lamarck sostiña que os órganos dun individuo se robustecen ou se debilitan, segundo fágase uso asiduo deles ou non; pero ademais, cría que esas características dun individuo en particular poden ser transmitidas á súa descendencia. Xunto con ese motor da evolución existía un principio creador universal, que era o que, segundo Lamarck, levaba ás especies para alcanzar cada vez maior complexidade.

A teoría de Darwin:

O inglés Charles Darwin (1809-1882) realizou entre 1831 e 1836 unha longa viaxe de circunnavegación do mundo, a bordo da fragata oceanográfica Beagle. Como froito das súas observacións expúxose o interrogante de por que as especies animais e vexetais dan vida a maior número de individuos que os que finalmente sobreviven, e que a Terra podería sustentar. De alí, desenvolveu a súa idea de que a loita pola vida é unha competencia feroz na que só sobreviven os máis aptos.

A necesidade de supervivencia impón cambios, por presión dos competidores ou por modificacións no medio. Está claro que os que resulten mellor adaptados terán máis posibilidades de sobrevivir. Aquí, Darwin dirixiu a súa atención ás prácticas dos criadores de animais domésticos e os agricultores, que realizan cruzas entre exemplares de diferente orixe para obter descendencia con certas características como, por exemplo, a posibilidade de dispoñer de vacas que sexan mellores produtoras de leite. Na natureza, dixo, tamén se produce esta selección: os individuos que posúen determinadas características, máis adecuadas para unha situación específica ou un cambio no ambiente en que viven, alimentaranse mellor, vivirán máis tempo e terán máis descendencia. Chamou a leste proceso selección natural.

Adaptación das especies:

De acordo coa teoría de Darwin, as especies modifícanse pola selección natural, pero non segundo o proceso imaxinado por Lamarck: non é que a jirafa teña o pescozo inusitadamente longo porque se alimenta de follas e ramas de árbores, senón que a selección natural ha actuado, a través das xeracións, favorecendo aos individuos con pescozos máis longos. En tempos moi remotos, os antecesores das actuais jirafas eran animais de pescozo relativamente curto, coas habituais diferenzas mínimas entre distintos individuos. Ante a posibilidade de alimentarse con ramas, constituía certa vantaxe ter o pescozo un pouco máis longo do normal. Así, os animais con esas características vivían máis, comían mellor, se apareaban máis veces e transmitían á súa descendencia os seus principais características físicas, entre elas, a tendencia ao pescozo longo.